anarara, ik zie dat deze draad van afgelopen zomer dateert en ik zou graag willen weten hoe het jullie beiden vergaat. Jullie zitten in een vergelijkbare situatie als ik. Ik kwam er na 17 jaar huwelijk achter dat mijn man een crossdresser is. Toen ik erachter kwam, dronken we allebei veel en ik dacht dat het gewoon iets was dat hij deed als hij dronken was. Toen we allebei stopten met drinken, zei hij dat hij alle spullen die hij had (wat veel meer was dan alleen panty's!!) weg zou gooien. Hij gooide het weg, maar het feit dat hij een crossdresser is, is nooit weggegaan. Hij is nooit gestopt. Hij pakt mijn ondergoed en draagt het, heeft meerdere borstprotheses gekocht, een aparte bankrekening geopend zodat hij er spullen van kon kopen, en ik heb zelfs een postbus van hem gevonden zodat hij er spullen naartoe kan laten sturen. In het afgelopen jaar heeft hij besloten dat hij dit deel van hemzelf niet langer kan verbergen, dus hij gaat naar een "supportgroep", die eigenlijk een stel jongens is die samenkomen om zich te verkleden en make-up op te doen. Met Kerstmis kocht hij meer meisjeskleding voor zichzelf dan voor mij.
Ik ben er kapot van. We hebben 2 jonge jongens. Ik wil niet dat ze erachter komen dat papa zich graag als meisje verkleedt. Ik weet dat dit nooit over zal gaan bij hem en dat hij dit altijd zal blijven doen. Ik kan het niet accepteren. Hij kleedde zich op een avond helemaal voor me aan met borsten, pruik en alles, en ik barstte in huilen uit. Ik was de volgende dag zo overstuur dat ik zelfs over zelfmoord nadacht. Ik weet ook wanneer hij zich schuldig voelt op zijn iPad, omdat hij zich ermee verstopt in de kelder of zich verstopt in de slaapkamer. Als ik de kamer binnenkom, klapt hij de hoes heel snel dicht en wist hij zijn geschiedenis elke keer als hij hem sluit. Ja, er zijn niet alleen problemen met crossdressing. Er zijn vertrouwensproblemen en tenzij je er middenin zit, begrijp je het niet. Ik weet niet wat mijn man nog meer voor me verbergt of tegen me liegt. Zelfs als ik het hem zou vragen, weet ik niet of hij eerlijk zou zijn. Jullie zitten er al 3 jaar mee en ik al 6 jaar. Ik weet dat mensen zeggen dat je het gewoon moet "accepteren", "denken aan hoe hij zich voelt", enz. Nou, dat is alles wat ik de hele dag doe, ik maak me zorgen om mijn kinderen en iedereen anders, dus wanneer kunnen we ons zorgen maken om onszelf en ons geluk en niet het gevoel hebben dat we elke dag een leugen leven?
Het spijt me voor de tirade, maar vandaag was de culminatie van vele jaren frustratie van mijn kant. Ik zal counseling voorstellen en als hij daar niet mee instemt, dan is het voor mij voorbij, want ik kan niet doorgaan met het leven van deze leugen en het gevoel hebben dat ik hem dek.